camperlife

Camperlife so far…

Naast mijn reisverslagen leek het mij ook wel leuk om onze ervaringen tot nu toe te delen met jullie.

Wij zijn namelijk gestart met echt nul camperervaring. Wat overigens wel echt typerend voor ons is. Als we het doen, dan doen we het gelijk goed.

Een ander gaat eerst een camper huren en kijken of het überhaupt iets is. Ze gaan het uitproberen en zo ervaring opdoen. Maar wij doen het gelijk drastisch: camper kopen, huis verkopen en vol gas ervoor gaan!

We verbleven natuurlijk de eerste weken nog in ons vertrouwde omgeving, zodat we wel konden wennen aan het leven op een paar vierkante meter. Kijkend wat we belangrijk vonden en wat we achterwege konden laten. Van een chemisch toilet tot een park4night app, alles was nieuw en hebben we moeten leren, ontdekken en ervaren.

Toen we van start gingen, liet de jubelstemming nog wel op zich wachten. Zeg ik jullie eerlijk.

Er waren bijvoorbeeld camperplekken die we hadden aangevinkt, maar de wintermaanden gesloten bleken te zijn. Elke keer moesten we op zoek naar wasgelegenheid en uitvogelen hoe die wasmachine nu weer werkt.

Google maps hebben we vervloekt wanneer deze dame weer iets heel anders voorstelde, dan de richting die wij wilde. We kwamen zonder water te zitten, omdat we vergeten waren bij te vullen en juist die dag lang hadden doorgereden en in de middle of nowhere terecht kwamen.

Maar ook het op elkaars lip zitten, het met elkaar moeten doen en regelen. Ieder als eigen karakter en persoon, waar we alle drie ook nog eens graag op onszelf zijn.

We hebben een puber mee met zijn eigen interesses en wensen. Ook vader en moeder hebben hun hobby’s. En als klap op de vuurpijl doen we daar ook nog een jonge hond bij. Dat vraagt om aanpassingsvermogen, waardoor de eerste weken dan ook zeker pittig waren.

Het weer werkte niet mee. We waren alle drie vermoeid van de verhuizing en soms vielen locaties wat tegen. En dan is een camper echt klein.

Dat is toch wel heel anders dan al die prachtplaatjes op Social Media. Die verlekkerende reisverhalen, alsof het een groot feest is om op een postzegel te leven met nul privacy. Ik zeg het je, dat is het echt niet altijd! We waren soms een Tiny & Lou on the road. En nee, daar is geen beeldmateriaal van.

Maar nu, na twee maanden onderweg, ben ik zó onwijs trots op ons! We doen het toch maar mooi. Het loopt als een geoliede machine met onze Eddie.

Manlief die routes rijdt alsof hij nooit anders gedaan heeft. Dean die net zo makkelijk het water bijvult of onze Dixie leegt alsof hij al jaren in een camper woont. En ikzelf ben best een aardige navigator, durf ik te zeggen. Daar kan mevrouw Google nog wat van leren!

We worden makkelijker en relaxter. Het maakt ons creatiever om steeds te denken in oplossingen.

Ik merk het in de keuken: van drie kleine pitjes komen toch de lekkerste gerechtjes op tafel. Maar ook merk ik het aan Dean: hoe hij contacten legt en zich aanpast. Hij heeft inmiddels al menig sportschool bezocht en overal leert hij nieuwe mensen kennen. Hij stapt er zo op af. En Michel blijft mij verbazen met zijn creativiteit. Ik wist dat natuurlijk al, maar ook in onze Eddie is hij continue aan de slag geweest. Deze man is echt zo verdomde handig!

Dus mensen, het is echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Geef het een kans, sta ervoor open en wees flexibel. Laat je niet gek maken door de ideale verhalen online, die zijn aangevuld met de perfecte plaatjes.

En dat ik dit nu schrijf, terwijl ik in mijn korte broek, bij 25 graden, onder de luifel bij mijn huisje op wielen zit, geeft mij een ultiem geluksmomentje.

En dat is ook precies waarvoor we het allemaal gedaan hebben.

Wij leven inderdaad ons droomleven!

Zonnige groetjes