terugblik op 2023

LOSLATEN

Mijn laatste blog voor dit jaar. En eentje waar ik terugblik op het afgelopen jaar. Een jaar waar ik op zich al een boek over kan schrijven. Waar het in vele opzichten een rollercoaster was. En als ik dit jaar in één woord moet omschrijven was het wel het jaar van ‘loslaten’.

Ik heb natuurlijk wel vaker losgelaten in mijn leven, dingen vaarwel gezegd en het vertrouwde opgegeven. Loslaten zie ik als groei. Het is iets moois, spannend door het onbekende, maar het brengt je zóveel.

Het vertrouwde is fijn, geeft een soort kalmte, maar tegelijkertijd ook een sleur. En waar nog zoveel te leren en ontdekken is, vind ik het persoonlijk ook eeuwig zonde als je die kansen onbenut laat. Uiteraard is het soms doodeng, maar wat kan er nou gebeuren, hooguit op je bek gaan en ook daar leer je van!

Wij lieten huis en haard los, kozen voor nog meer vrijheid. Leven in een camper met alle ups-and-downs die daarbij horen. Maar als ik nu terugkijk naar die periode was die zó waardevol en leerzaam om als gezin te ondernemen. Ik ben elke dag dankbaar dat we deze stap hebben genomen.

Tuurlijk was het soms gewoon kut als je na 2 weken regen de Rummikub door de camper ziet vliegen of geen camperplek kunt vinden laat in de avond en middenin in een feeststoet terecht komt met je camper. Ik hoef je niet te vertellen hoe de stemming dan is, aangezien we ieder een eigen mening en temperament hebben😊.

Maar nu moesten we het wel oplossen met mekaar, waar je in een huis even weg kan lopen, wordt dat hier vrij lastig. En ook hier bleek maar weer wat voor een team wij als gezin zijn want achteraf dit zijn de anekdotes van de reis waar we nog veelvuldig om lachen. Het heeft ons als gezin nog sterker gemaakt.

We hadden een prachtig huis in een evenzo prachtige omgeving, werkten beiden nog maar parttime, maar toch haalden we daar onze voldoening niet uit. Geluk zit ‘m niet in die geweldige keuken, die prachtige badkamer of volle agenda. Dat voelde we aan alles en dat durven los te laten gaf zo een bevrijdend gevoel.

Geluk zit vanbinnen. Mijn gezin wat in balans is, in harmonie met elkaar leeft, elkaar support in onze dromen achterna gaan en doen wat we het allerliefste doen.

Tijdens de reis leerde we zo veel. Van elkaar en als individu. We hadden mooie gesprekken, ontwikkelden ons nog meer en kwamen tot de mooiste inzichten. Met een lach en een traan, met frustraties en emoties, gevolgd door hele mooie stappen.

En ook tijdens de reis leerden we loslaten. Want naast ons huis, ons werk en onze familie waren daar onderweg de fijne plekjes waar we afscheid van moesten nemen omdat we onze reis vervolgde. Waren daar mooie vriendschappen en ontmoetingen, die er overigens nog steeds zijn ondanks de afstand, maar ook moesten we die uitzwaaien om door te gaan.

En ook hierin lieten wij los. Vriendschappen die verschillende wegen inslaan en mekaar in deze levensfase niet meer past of begrijpt. Waar de een blijft hangen en de ander doorgaat.

Vroeger zou ik met al deze veranderingen moeite hebben gehad. Angst kwam omhoog als ik het vertrouwde moest loslaten. Daar kon ik van wakker liggen, verdrietig om zijn en me van alles afvragen. Nu gooi ik het van me af, haal diep adem en kijk vooruit. Negatieve energie belemmerd en die wil ik dan ook niet voelen. Ik kan het loslaten. En dat voelt bevrijdend, als rust, als enorme groei.

Maar ook dichterbij moest ik loslaten. En dat was gelijk van een heel ander level. Want hier raakte mijn moederhart van streek. Mijn hoofd raakte in de war en mijn emoties had ik totaal niet meer onder controle. Ik voelde echt pijn, pijn in mijn hart. Hier lag ik wel wakker van……

Dean die van de zomer besloot om in Nederland te blijven. En waar wij vervolgens besloten om ons droomhuisje in Zweden te kopen. Dit voelde zo dubbel en wat had ik het hier zwaar mee. De afstand voelde als een wereldreis en ik voelde me echt verscheurd. Alles schreeuwde in mij dat het meer dan goed was, we volgden tenslotte allebei onze hart en dromen.

Maar mijn gevoel, dat vertelde mij totaal iets anders en dat ging met me aan de haal. Dean en ik, die navelstreng is nooit doorgeknipt en dat voelde ik nu des te meer. Maar tegelijkertijd zorgde onze band ervoor dat ik dit een plekje kon geven, ermee om leerde gaan en accepteren dat het helemaal okay is zo.

Het schuldgevoel, het loslaten, het is niet nodig en het is helemaal prima. Sterker nog, onze band is er alleen maar nog intenser van geworden.

En nu, sta ik langs de zijlijn en kan ik als moeder zijnde alleen maar onwijs trots zijn en toejuichen dat hij deze keuze heeft gemaakt en hoe goed het doet. Mijn zoon, mijn alles. Net 18 jaar en kijk waar hij staat.

De liefde voor zijn sport heeft hem dit pad opgestuurd en wat bewandelt hij deze goed. Zijn eigen plekje, eigen autootje, een baan naar zijn zin én doen wat hij het allerliefste doet in een team waar hij zich thuis voelt. Die in hem geloven zoals wij dat ook doen.

De weg die hij bewandelt is zeker niet altijd de makkelijkste, soms eenzaam, soms pittig, maar zijn gedrevenheid en doorzettingsvermogen… Ik kan er alleen maar een hele diepe buiging voor maken en als moeder mijn rol met alle liefde een andere invulling geven.

Jullie begrijpen dat de afgelopen periode een behoorlijke uitdaging waren. Binnen 2 weken hebben we zowel Dean verhuisd en ingericht, hebben we onze inboedel op transport gezet én zijn we gaan uitladen in Zweden.

Maar we hebben het geflikt, we zijn niets uit de weg gegaan, we hebben aangepakt, we hebben bergen verzet, we hebben alle 3 ons hart gevolgd met alle pieken en dalen.

Op dit moment hebben we in Nederland alle dingetjes afgehandeld en zijn we net aangekomen in Zweden om de heerlijke feestdagen tegemoet te gaan met elkaar. Bijkomen van alle drukte, nagenieten met alle mooie herinneringen van afgelopen jaar en proosten op een knallend 2024!

Alleen, met ons gezinnetje, in ons kersthuisje en uiteraard met een witte Kerst.

Als ik zo terugkijk was het een jaar vol verrassingen en een jaar met uitdagingen. Maar wat voel ik me gezegend dat ik die heb mogen ervaren.

En terugblikkend en mezelf afvragend hoe we dit jaar zo met mekaar hebben doorstaan heb ik maar één antwoord en dat is… LIEFDE!

Liefde voor elkaar, liefde voor wat we doen, liefde voor onszelf. En echte liefde, die overwint alles.

Liefs Heidy