vertraging

Vertraging

Mijn eerste blog voor 2024, eentje die ik al veel eerder had willen tikken, maar waar ik me gewoonweg niet toe kon zetten.

Ik heb inspiratie in overvloed en er is tijd genoeg, maar ik ben echt te druk met genieten. Want dat is het in Zweden!

Het waren volle en drukke weken, voordat we in december vertrokken. Het laatste regelwerk werd nog gedaan, hier en daar werd er afscheid genomen, onze Eddie werd op stalling geparkeerd, de oldtimer werd op transport gezet en de griep heb ik ook nog even meegepikt.

Vermoeid en tegelijkertijd ook vol energie voor ons nieuwe avontuur vertrokken we dan half december. Daar aangekomen, kregen we gelijk de vuurdoop. Onze prachtige lange oprit lag namelijk onder een dik pak sneeuw. Dat werd eerst aan de bak met sneeuw schuiven, voordat we überhaupt naar binnen konden. Inmiddels zijn we aardig ervaren kan ik jullie mededelen, maar die avond was ik zó blij dat ik mijn bedje zag.

Twee dagen later werd onze oldtimer gelost. Dat werd een nieuwe uitdaging met de sneeuw, aangezien wij wat hoger in het dorp wonen en ons straatje niet dagelijks gestrooid wordt. De auto werd daarom onderin het dorp gelost, omdat de vrachtwagen niet boven kon komen. Wat inhield dat wij ons straatje konden gaan strooien om de auto boven te krijgen. Ook hierin zijn we inmiddels ervaren, want ik heb ontelbaar veel emmers grind onder in het dorp gehaald, ingeladen, om vervolgens over de straat uit te strooien. Maar bij poging 6 was de auto boven, waren wij in jubelstemming…, en mijn armen verzuurd. We hadden het geflikt samen!

Nu was het echt aftellen naar de Kerst. Ons huisje werd verder in Kerstsfeer gebracht, de laatste boodschappen werden ingeslagen én natuurlijk het mooiste Kerstcadeau werd opgepikt… Dean kwam aan in Stockholm.

De dag voor Kerst kwam hij aan en reed Michel al vroeg in de ochtend weg richting het vliegveld. De wegen waren te doen, maar zonder spikebanden was het toch een uitdaging en reden we soms met geknepen billen. Hoe blij was ik toen ze in de namiddag de oprit opkwamen!

En hoe hadden we het hier ook mee getroffen, want in de avond begon het te sneeuwen en op de eerste Kerstdag heeft het niets anders gedaan. Een mooier Kerstcadeau kon ik me niet wensen. Wat hebben we genoten van en met mekaar: sneeuwpret, filmavondjes, lekker eten, af en toe er op uit. Om af te sluiten op nieuwjaarsdag met een stedentripje Stockholm.

Moeder en zoon op stap, nieuwe herinneringen maken en nog even een paar dagen samen voordat Dean alleen terug vloog en ik weer richting huisje ging. Het was zó mooi, intens en ook pittig. Want allebei hadden we het er moeilijk mee om afscheid te nemen. Tranen met tuiten op het vliegveld.

De eerste dagen moest ik dan ook echt mijn draai vinden, het even verwerken en kwam er weinig uit mijn handen. Behalve in de keuken. Dat was de beste therapie voor mij en dat werkte. Samen met het vele buiten zijn en de rust die ons plekje heeft kwam ik ook weer tot mezelf. Ik kreeg volop nieuwe ideeën en inspiratie.

Januari was echt de maand van het ‘landen’ en waar alles op zijn plek viel. We pakten de mooie zonnige dagen aan om te boel te ontdekken. We genoten van onze Zweedse bubbel en deden samen nieuwe ervaringen op. Zo maakte we een huskyslede tocht, deden we een snowscootertocht, spotten we elanden en leerden we nieuwe mensen kennen. We kwamen echt tot rust en werden nog verliefder op ons plekje.

Deze maand ben ik in Nederland om Dean bij te staan in zijn aanloop naar een wedstrijd, heerlijk om weer samen te zijn en dit te kunnen doen voor hem. Tegelijkertijd kijk ik ook uit om weer onze Zweedse bubbel in te duiken en al onze ideeën die we daar hebben verder uit te werken.

Ik beloof jullie iig dat er snel een update komt over het verloop van onze hersenspinsels.

Liefs, Heidy